Rozdział VIII

    A jednak to się stało. Późne popołudnie dwudziestego czwartego grudnia roku pańskiego. Przy tym samym wigilijnym stole byłam ja, Chester i Mike. Nie wiem, jak do tego doszło, że wylądował akurat w tym miejscu i czasie. Nie wnikałam we wcześniejsze plany właściciela domu. To on tu rządził, nie ja. Jednakże wszystko ma swoje granice! W mojej głowie rozpoczął się bunt. Czy odejść od stołu i spędzić ten najpiękniejszy dzień w roku w samotności, czy odstawić złość na bok. Chyba właśnie powinnam wybrać tą drugą opcję. Była choinka, w kominku płonął ogień. Nikt nie mógł zniszczyć tej cudownej chwili, nawet on. Nienawiść to złe uczucie. Czasami przychodzi niespodzianie, jest przebiegłe i sprytne. Trzeba się go pozbyć jak najszybciej, zanim opanuje cały twój umysł i serce. A wtedy nie ma już ratunku. Wtedy pozostaje tylko śmierć psychiczna. Ale nie chciałam w tym momencie o tym myśleć. Na tamten moment liczyła się tylko wigilijna wieczerza pośród zapachu zielonego świerku i cichutko przygrywających melodii kolęd. Trzeba było odrzucić gniew, aby przy dzieleniu się opłatkiem mieć czyste sumienie.

- Może najpierw przeprosimy się za wszystko? – powiedział Chester i znacząco spojrzał na naszego towarzysza, który znowu uśmiechnął się w ten sposób, który wcześniej doprowadzał mnie do furii. Teraz jednak nie był aż taki zły. Czy to magia świąt zaczęła działać?

- O tak. Więc przepraszam ciebie za wszystkie noce, kiedy pijany spałem u ciebie na podłodze. I kiedy zrobiłem ci w domu niezły bajzel, a potem ulotniłem się bez słowa – zaczął wymieniać Mike, jednak przeszkodziło mu w tym znaczące chrząkniecie Chestera. – Dobra, Salem. Przecież wiesz, że cię przepraszam. Chazy mi nieźle nagadał po ostatnim… - uśmiechnęłam się! Do niego! Jeżeli ktoś jeszcze kiedyś będzie chciał mi wmówić, że święta bożonarodzeniowe to tylko uroczysta kolacja nie różniąca się prawie niczym od takiej zwyczajnej, to osobiście zaskarżę go do trybunału, za szerzenie kłamstw.

- Ale ja ciebie nie przeproszę, za ten plask – odegrałam krótką scenkę, w której lekko klepnęłam się po policzku i pokazałam język brunetowi – należało ci się!

- W takim razie będę częściej tak robić, abyś tylko dotknęła swoją zacną dłonią mojej twarzy! – powiedział Mike teatralnie, na co znowu się uśmiechnęłam.

- Tylko spróbuj! – chyba byłam w stanie go polubić! Faceta, który zaledwie kilka dni temu wparował do domu Chestera i denerwował mnie niemiłosiernie! Spojrzałam na gospodarza, ale nie dostrzegłam w jego oczach radości, chociaż ciągle uśmiechał się delikatnie. Czyżby nie cieszył się, że zawiesiłam broń z jego najlepszym przyjacielem?

- Przynieśmy jedzenie. Salem, pomożesz mi dociągnąć wszystko na ostatni guzik? – zapytał zwracając się w moją stronę. Ochoczo pokiwałam głową i podpierając się na kulach, zniknęłam razem z nim w kuchni, gdzie na stole i częściowo w lodówce czekały wigilijne potrawy.

     Chester wyglądał dzisiaj niezwykle kunsztownie. Miał na sobie ciemnogranatowe spodnie, koszulę w drobniutką niebieską kratkę i ciemną marynarkę. Ciekawiło mnie, czy na każdej wigilijnej kolacji, którą spędzał ze swoją rodziną, wyglądał podobnie. Patrzyłam jak zręcznie otwiera lodówkę i wyjmuje z niej po kolei półmiski z rybą, sałatkami i innymi rzeczami, na które teraz nie zwracałam uwagi. Tylko on stanowił teraz centralną część moich rozmyślań. Człowiek, przez którego wylądowałam w szpitalu i do dziś noszę gips na nodze. Człowiek, który nie zachował się jak wszyscy inni i każdego dnia odwiedzał mnie, gdy cierpiałam. Na pewno ktoś słuchając mojej historii uznałby, że ja i Chester, to na pewno miłość. I tak powinno być. Jak we wszystkich moich ukochanych opowieściach, z których wypływa jeden morał: miłość pokona wszystkie trudności.

- Spróbujesz? – zapytał mężczyzna jednocześnie budząc mnie z moich rozmyślań. Podstawił mi pod nos łyżkę pełną czerwonego barszczu, a ja odruchowo siorbnęłam delektując się błogim smakiem cieczy. Cmoknęłam z zadowoleniem i podniosłam kciuk do góry. Chester uśmiechnął się, ale znowu tylko ustami. Oczy miał jakby zamglone, nieobecne. Dłużej tego nie zniosę!

- Ej, co się dzieje? – zapytałam chwytając go za podbródek. Zabawne. Zazwyczaj jest to rola mężczyzny, ale ja jako niedoszła feministka nie przejmowałam się tym w ogóle. – Jesteś z nami ciałem, ale nie myślami. Chester?

- Nie chcę, żeby to tak wyglądało. Że nie jesteście dla mnie ważni – zaczął, a ja nic nie rozumiejąc wpatrywałam się w jego brązowe oczy. – Jesteście. I to nawet bardziej niż myślicie. Ty, Mike, reszta – nie miałam pojęcia o jakiej „reszcie” mówił, ale nie odezwałam się słowem. Nietaktownie bowiem jest przerywać czyjeś wyznania głupimi błahostkami. – Ale brakuje mi rodziców i Grace. Czasami… czasami chciałbym ich wymazać z pamięci, abym już nigdy nie musiał cierpieć przez wspomnienia związane z nimi – powiedział i odwrócił wzrok. Teraz i moje oczy, niech to szlag, zamgliły się, a w ich kącikach zbierały się łzy. Nie teraz! Szybko zamrugałam, aby uniemożliwić im niechciane wypłynięcie, czego skutkiem mógłby być mój rozmazany makijaż. A robiłam go z taką starannością!

- Nie mów tak – powiedziałam może zbyt stanowczo, bo mój ton zaskoczył również Chestera, który jakby przestraszony spojrzał na mnie. Ja jednak wytrzymałam ten wzrok i niezmordowana ciągnęłam dalej swoją wypowiedź – Nie można zapominać o dobrych wspomnieniach, ponieważ to one dają nam siłę do spełniania własnych marzeń. – nawet jeżeli sama nie za bardzo w to wierzyłam, to akurat w tym momencie chciałam, aby to była prawda – Jeżeli pozbędziesz się wszystkich dobrych wspomnień, to co ci zostanie? Smutek i żal.

     Patrzył na mnie dłuższą chwilę. Przecież wiedział, że byłam w łudząco podobnej sytuacji jak on. Samotna, pozostawiona w kraju rodzinnym. Ale z własnej woli. Nie zamierzałam uciekać, ale stanąć oko w oko z problemami. Jak zwykle praktyka „nieco” mnie przerosła. Niespodziewanie poczułam jego ręce na moich policzkach. Jego ciepły oddech tuż przy moich ustach. Zamknęłam oczy, tak jak pisano w poradnikach o całowaniu, które moja współlokatorka kupowała co tydzień, i czekałam. Wiedziałam że jest coraz bliżej. Lekko wzdrygnęłam się, kiedy jego zimny nos dotknął mojego, ale po chwili to już nie miało znaczenia. Kiedy wreszcie nadszedł ten kulminacyjny moment, oboje usłyszeliśmy gwizd, a zaraz po nim niechciane słowa.

- No, a więc tak się sprawy mają! – zawrzało we mnie z gniewu i zapomniałam o byciu miłą, o świętach i o nim. Na tą chwilę chciałam zapaść się pod ziemię. Najwidoczniej spędziliśmy w kuchni zbyt dużo czasu, gdyż nasz gość zniecierpliwiony i głodny postanowił zobaczyć, jak się sprawy mają z poczęstunkiem. Chester cicho warknął i zaklął pod nosem, a ja spłonęłam rumieńcem.

- Ten barszcz jest już dobry – moje słowa tylko pogorszyły sytuację, bo mijając Mike`a w drzwiach miałam ochotę wybić mu wszystkie zęby, które pokazywał znowu uśmiechając się szelmowsko. Klapnęłam na krześle w salonie i odłożyłam kule. Schowałam twarz w dłoniach i tylko przez szczelinkę miedzy palcami obserwowałam śnieżycę za oknem, wsłuchując się jednocześnie w wymianę zdań obu mężczyzn. Nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać. W tym momencie nie mogłam się jednak powstrzymać od chichotu i właśnie taką zastali mnie Mike i Chester, którzy przynieśli potrawy. Oparta łokciami o stół trzęsłam się ze śmiechu, a moja zagipsowana noga wybijała rytm uderzając w krzesło. Radosny nastrój udzielił się wszystkim. I znowu, całkowicie nie wiem jakim trafem, siedzieliśmy wszyscy przy wigilijny stole jedząc moje wyroby, które zaliczyłam do całkowitego sukcesu nie licząc lekko przypalonej ryby. Nie było ze mną Aidana, ale wiedziałam, że gdzieś tam na końcu świata właśnie myśli o mnie, tak jak ja myślałam o nim. Jedynym bracie, jedynej rodzinie, która mi pozostała. Ale nie mogłam się teraz mazać. Zobaczę go na Wielkanoc, całego i zdrowego. W tym momencie nie widziałam innej opcji, jak tylko czekać na marzec.

- A więc ten mój dziadowski przyjaciel stuknął cię swoją taksówką kiedy przechodziłaś przez pasy? – skończyłam rozmyślanie i miałam zamiar włączyć się do rozmowy. Zmarszczyłam lekko czoło.

- No w sumie nie do końca tak było, bo ja się spieszyłam i… - nie dane mi było skończyć, bo Mike wybuchnął udawaną złością i oburzeniem, co przybrało do prawdy komiczny obraz.

- Potrąciłeś taką świetną laskę – ten epitet w zupełności nie był konieczny – spiesząc się do jakiegoś pajaca? Schodzisz na psy, Bennington. Gdybym ja był na twoim miejscu…

- Oczywiście wiem, co byś zrobił – Chester zaśmiał się krótko i nerwowo. Z pewnością wiedział, co przyjaciel miał na myśli. Ja jednak postanowiłam się trochę z nimi podroczyć.

- Wybacz Chazy, ale chciałabym uniknąć wszelkich niejasności. Mike, kontynuuj. Co byś zrobił? – zapytałam i spojrzałam ciekawie na niczym niezrażonego kudłacza.

- Otóż najpierw zrobiłbym ci sztuczne oddychanie. Wiesz, usta-usta i te sprawy. Potem sprawdziłbym stan twoich piersi, no kumasz, czy nic im się nie stało. Przy okazji pstryknąłbym sobie zdjęcie, kiedy…

- Spike, dość! – warknął Chester, a my oboje spojrzeliśmy na niego wystraszeni. Nie widziałam go w takim stanie od tego pamiętnego dnia w szpitalu, kiedy zajrzałam do jego teczki. Położyłam rękę na jego ramieniu.

- Chester, spokojnie. Przecież Mike tylko żartował. – powiedziałam uspokajająco i groźnie zmierzyłam wzrokiem żartownisia, aby nie próbował nawet zaprzeczać.

- Stary, co cię ugryzło? – patrzył na niego zdezorientowany. Z pewnością rzadko widział Chestera w takim stanie. Zdążyłam go już trochę poznać i wiedziałam, ze z reguły jest spokojny i opanowany. – Kiedyś rechotałbyś z tego jak głupi i na dodatek dodałbyś coś od siebie, a teraz już w ogóle nie wiem jak z tobą gadać! – powiedział zmarnowany i z wyrzutem spojrzał na właściciela domu, który teraz wbił wzrok w swój talerz i nie pisnął ani słówkiem. Westchnęłam i przytuliłam go mocno. Nie odtrącił mnie, ale też nie odwzajemnił uścisku. Sama nie wiedziałam, czy lepiej byłoby zmienić temat rozmowy, czy definitywnie zakończyć wieczerzę. Dochodziła już dwudziesta trzecia. Na szczęście Mike, czując napięcie jakie wystąpiło pomiędzy nim a Chesterem, poderwał się z krzesła.

- No, to ja już będę zmykał – spojrzał tęsknym wzrokiem w stronę przyjaciela i westchnął. – Salem, odprowadzisz mnie do drzwi? – kiwnęłam głową, podniosłam kule z podłogi i ruszyłam za mężczyzną. W przedsionku ubrał buty i niedbale zarzucił kurtkę na grzbiet.

- Przecież wiesz, że ja… no żartowałem. Taki już jestem. Nie bierz tego do siebie! – zaczął się plątać i spojrzał mi głęboko w oczy. Położył mi dłonie na ramionach i dłuższą chwilę przyglądaliśmy się sobie. Teraz nie uśmiechał się, ale był poważny, zamyślony. Nabrałam powietrza chcąc coś powiedzieć, ale pokręcił głową.

- Przeproś go ode mnie. Nie powinienem. – spuścił wzrok. Nic nie mówiłam tylko czekałam, a on powoli kontynuował. – Wiesz, Salem, on chyba traktuje cię bardzo poważnie. Inaczej by się tak nie zdenerwował. Z resztą, co ci będę mówił. Jesteś inteligentna i sama rozumiesz. – popatrzył na mnie ciepło, zdjął ręce z moich ramion i otworzył drzwi. Na odchodnym cmoknął w moją stronę i znowu uśmiechnął się łobuzersko. Zaczynałam lubić ten gest. Pomachałam mu, a gdy wyszedł zamknęłam drzwi na klucz i wróciłam do salonu.

     Ze stołu zniknęło już część talerzy. Z kuchni dobiegał odgłos lanej wody i stukającego o siebie szkła. Pokuśtykałam tam i zobaczyłam Chestera z podwiniętymi rękawami koszuli i wielką ilością piany w zlewie, która podchodziła mężczyźnie do łokci. Od chwili, kiedy stanęłam w drzwiach pomieszczenia, szorował ciągle ten sam talerz. Szybko podeszłam do niego i zakręciłam kran. Zaprzestał swojej czynności, ale nie miał odwagi spojrzeć mi w oczy, chociaż ja świdrowałam go na wylot. Ten człowiek budził we mnie taką ciekawość, jak nikt przedtem. Był skryty, ale przy innych wydawał się duszą towarzystwa. Zapewne jego natura leżała gdzieś po środku, ale teraz to nie było ważne.

- Jestem drętwym pajacem, prawda? – zaczął i oparł się rękami o blat kuchenki. Nadal nie zaszczycił mnie spojrzeniem. – Ja go znam, wiem jaki jest, ale nie chciałem, żebyś poczuła się urażona. – dobrze że nie widział, jak cichutko śmiałam się pod nosem. Gdyby nie powaga sytuacji, na pewno już parsknęłabym śmiechem. Chrząknęłam nieznacznie, a on od razu spojrzał w moją stronę. Oczy mi się śmiały, chociaż tak bardzo chciałam zachować dostoją minę.

   Zapewne gdyby nie to, że nie umiałam wytrzymać i zaczęłam tryskać dobrym humorem, do tego na pewno by nie doszło. Chester po prostu objął moją twarz swoimi mokrymi dłońmi i przez chwilę wpatrywał się we mnie, tak jak przed chwilą Mike. A później mnie pocałował. Bez zbędnych ceregieli. Byłam trochę zła na siebie, że aż tak bardzo mi się to podobało. W końcu żyłam w przekonaniu, że mężczyźni nie są do niczego potrzebni, oprócz prowadzenia sportowego auta. Tak czy siak, to już było za mną. Miałam mokrą twarz, gdzieniegdzie nawet pianę od płynu do mycia naczyń. A potem czar prysł i musieliśmy z Chesterem zmyć naczynia. Ot, magia świąt.