Rozdział VII

     Patrzyłam szeroko otwartymi oczami na kudłatego bruneta stojącego w drzwiach pokoju siostry Chestera. Był dość zdezorientowany, ale nie na tyle, aby z jego twarzy mógł spełznąć uśmiech. Ten głupkowaty uśmiech, który mnie w tym momencie strasznie denerwował. Ja natomiast przyglądałam się jemu skołowana, z prawdopodobnie otwartymi ustami.

- No, no. Chazy sprasza do domu jakąś laskę i nawet nie chce o tym poinformować swojego najlepszego kumpla! – powiedział ten z wyraźnym żalem w głosie. Oparł się ramieniem o framugę drzwi i lustrował mnie wzrokiem. Ja natomiast czułam, jak z każdą sekundą jego nachalnego wzroku czerwienię się ze wstydu, a jednocześnie kipię ze złości.

- Po pierwsze nie” jakąś”, panie Mike, jeżeli dobrze wnioskuję – warknęłam i usiadłam na łóżku. Poczułam ból nogi. – A po drugie to chyba nie ładnie zakradać się do czyjegoś domu po kryjomu? – spojrzałam na niego gniewnie, ale on tylko bardziej rozjuszył mnie swoim szerokim uśmiechem.

- Oj, złość piękności szkodzi, prawda? – powiedział i usiadł naprzeciw mnie na obracanym krześle przodem do oparcia. – Zapewne to ty jesteś tym powodem, dla którego mój przyjaciel nie chce dzisiaj wyjść ze swojego staroświeckiego domu. Ha, wiedziałem, że coś musi być na rzeczy, ale żeby jakaś panienka stanęła na drodze jego nocnego życia…? – powiedział i popatrzył na mnie z uznaniem? Nie wiedziałam, co mógłby oznaczać ten wzrok. Jednak z każdym jego słowem rosła we mnie chęć uduszenia gołymi rękami tego osobnika. Żałowałam, że nie mogłam wstać i zwyczajnie wyjść z pokoju.

- Daj mi telefon. – powiedziałam i wyciągnęłam w jego kierunku otwartą dłoń. Najwyraźniej przejrzał moje zamiary, bo znowu uśmiechnął się okropnie szeroko i okropnie pokazując swoje okropnie białe zęby przecząco pokręcił głową. – Dzwonię do Chestera, więc dawaj telefon.

- Najpierw imię. Chcę wiedzieć, kogo tym razem wyhaczył Bennington! – spiorunowałam go wzrokiem, ale on uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Telefon – rozkazałam.

- Imię – drażnił się ze mną Mike.

- Nienawidzę facetów twojego pokroju – spiorunowałam go wzrokiem, ale to nie pozbawiło go tego cholernego uśmiechu.

- Uwielbiam uparte dziewczyny. Tak ładnie marszczysz nosek, kiedy patrzysz na mnie w ten sposób, jakbyś chciała mnie zabić, a tak naprawdę wiem, że chcesz mnie pocałować i zatopić się w moich muskularnych ramionach, ponieważ Chester na pewno nie… - w tej chwili nie wytrzymałam i z całej siły plasnęłam kudłacza w jego lekko brodatą twarz. Był najwyraźniej zdezorientowany, bo jego dziadowski uśmiech zniknął, z czego byłam naprawdę zadowolona i dumna.

W tej chwili oboje usłyszeliśmy trzaśniecie drzwi, dźwięk rzucanych na podłogę toreb i szybkie kroki po schodach. Chester zjawił się akurat w tym momencie, kiedy moja ręka, do jasnej cholery, dotykała policzka Mike`a. Chyba bardziej krępującej sytuacji nie mogłam sobie wyobrazić. Kiedy mężczyzna stanął w drzwiach, szybko cofnęłam dłoń i zawstydzona spojrzałam na niego. Uśmiech znowu powrócił na twarz siedzącego bruneta i znowu poczułam, jak się we mnie gotuje.

- Hej, kumplu. Właśnie zdążyłem poznać twoją laskę. – wstał z krzesła i podszedł do skołowanego Chestera. Kciukiem wskazał na mnie i teatralnie udał, że szepcze do Benningtona. – Niezła szprycha, tylko szkoda, że kuternoga. – w tym momencie warknęłam i rzuciłam w niego jedną z książek, którą szybko wyjęłam z regału. Oczywiście spryciarz uchylił się i książka trafiła w drzwi. Chester patrzył na wszystko niemym wzrokiem. Czułam się paskudnie, że akurat ta niezręczna sytuacja miała miejsce podczas jego wejścia. Mieszkałam u niego, usługiwał mi jak księżniczce, a ja robiłam takie numery! W dodatku wiedziałam, że coś do niego czuję. Coś więcej, niż tylko przyjaźń. To…

- Możemy pogadać? – zwrócił się do Mike`a, a jego głos nie wyrażał żadnych emocji. Po prostu był.

     Nie słyszałam o czym oboje dyskutowali. Zeszli na dół, a ja korzystając z samotności opatuliłam się kocem i zamknęłam oczy delektując się cudownym zapachem drzewa sandałowego i cynamonu. Chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie. Aby wszystko zamilkło i abym była tylko ja i ten wspaniały zapach. I jeszcze Chester, który cały jest przesiąknięty tą wonią kojarzącą mi się z ciepłem domowego ogniska. Powoli czułam, jak zasypiam. Zdążyłam tylko usłyszeć kroki na schodach, ale nie miałam siły otworzyć oczu i poznać tożsamość zbliżającego się człowieka. Chciałam, aby to już się skończyło. Przeskoczyć pewne sytuacje. Życie nauczyło mnie już wiele rzeczy i ciągle nie przestaje mnie zaskakiwać.

- Salem… - ktoś ciepło szeptał tuż nad moim uchem. Ten cudowny, delikatny szmer obudził mnie, ale nie otworzyłam oczu. Mruknęłam coś niewyraźnie. – Przepraszam za niego, on… czasami trudno z nim wytrzymać. Strasznie mi wstyd za niego, on mi wszystko powiedział. Przepraszam cię, Sally, przepra… - dłonią wyszukałam jego koszulkę i przyciągnęłam do siebie. Pachniała domem.

- Połóż się. Chcę cię wąchać. – wymamrotałam i po chwili leżałam na jego torsie i kurczowo trzymałam jego bluzkę. Nie otwierałam oczu. Nie musiałam. Jego zapach trzymał mnie przy nim i nawet z zamkniętymi oczami byłam pewna, że to on. Czułam ten zapach domu, kiedy leżał przy mnie, a ja gniotłam jego cudowną koszulę.

Tam twój dom, gdzie serce twoje?

_____________________________________________________________________________

rozdział jest krótki i niefajny. nie jestem z niego zadowolona. ale chciałam coś napisać, bo w najbliższym czasie nie będę miała zbytnio czasu. ustny etap z j. polskiego już 19 marca. trzymajcie kciuki <3